Suknia noszona jest w sytuacjach wymagających elegancji, na przykład w trakcie formalnych spotkań w ciągu dnia. Jest lżejsza i krótsza od sukni wieczorowej - sięga do łydek. Uszyta jest z błyszczącej tkaniny i posiada mały dekolt.
czwartek, 24 marca 2011
Suknia koktajlowa
Suknia koktajlowa - rodzaj eleganckiej sukienki, która popularność zdobyła po II wojnie światowej.
Suknia noszona jest w sytuacjach wymagających elegancji, na przykład w trakcie formalnych spotkań w ciągu dnia. Jest lżejsza i krótsza od sukni wieczorowej - sięga do łydek. Uszyta jest z błyszczącej tkaniny i posiada mały dekolt.
Suknia noszona jest w sytuacjach wymagających elegancji, na przykład w trakcie formalnych spotkań w ciągu dnia. Jest lżejsza i krótsza od sukni wieczorowej - sięga do łydek. Uszyta jest z błyszczącej tkaniny i posiada mały dekolt.
Suknia z pomocą Internetu
Żeby kupić upragnioną sukienkę wieczorową należy odwiedzić wiele sklepów oraz przebyć wiele kilometrów. Chodząc po centrach handlowych, butikach, dużych halach oraz ekskluzywnych salonach mody możemy zedrzeć obuwie i stopy i tak nie odnajdując upragnionej zdobyczy. Chociaż propozycji i sklepów sprzedających sukienki wieczorowe jest mnóstwo to często żadna z prezentowanych sukien nie odpowiada damskim gustom. Moda zmienia się z roku na rok, stąd w większości sklepów wystawione na sprzedaż ciuchy będą tego samego rodzaju,jeżeli nie identyczne.
Wtenczas z pomocą nadchodzi Internet. Na stronach internetowych jest dużo więcej ciuchów niż na pólkach i wieszakach w galerii, stąd siedząc na fotelu możemy przeglądać tysiące sukienek nawet nie ruszając się z domu. Popularne serwisy internetowe i ogólnodostępne wyszukiwarki pomogą nam w czasochłonnych poszukiwaniach sklepów internetowych. Kolejnym etapem jest przeglądanie kolejnych stron i odkrywanie ich zdjęć i informacji. Pozytywów takiego wyjścia jest dużo. Są nimi na przykład przytoczony już brak przymusu wyjścia z lokum. Nie dla wszystkich zakupy kojarzą się z czymś miłych. Często spotyka się takie osoby, które nie lubią uganiania się za ciuchami, tłumów w sklepach i ciągnących się w nieskończoność kolejek przy kasach.
Dzięki sieci wszystko to wychodzi z użytku i w zaciszu własnego pokoju możemy dokonywać zakupu. Niekiedy witryny By ulepszyć zakupy internetowe wprowadzają zdjęcia sukien ze wszystkich stron. Istnieje także możliwość przybliżenia, po to by obejrzeć tkaninę z jakiej uszyty jest strój, naszycia oraz dodatki. Nowinką, a również niemałym udogodnieniem dla klientów jest dodanie krótkich filmów, na których można ujrzeć chodzące po wybiegu kobiety,przedstawiające poszczególne ubrania. Jest to świetnym pomysłem, dlatego, że oczywistym wydaje się fakt,że sukienka leży inaczej na wieszaku, a inaczej na człowieku.
Dzięki sieci wszystko to wychodzi z użytku i w zaciszu własnego pokoju możemy dokonywać zakupu. Niekiedy witryny By ulepszyć zakupy internetowe wprowadzają zdjęcia sukien ze wszystkich stron. Istnieje także możliwość przybliżenia, po to by obejrzeć tkaninę z jakiej uszyty jest strój, naszycia oraz dodatki. Nowinką, a również niemałym udogodnieniem dla klientów jest dodanie krótkich filmów, na których można ujrzeć chodzące po wybiegu kobiety,przedstawiające poszczególne ubrania. Jest to świetnym pomysłem, dlatego, że oczywistym wydaje się fakt,że sukienka leży inaczej na wieszaku, a inaczej na człowieku.
środa, 23 marca 2011
Gorset
Gorset – część ubioru damskiego używana od końca XIV wieku do pierwszej dekady XX wieku. Kluczowym zadaniem gorsetu jest usztywnienie korpusu, uwydatnienie biustu, podkreślenie i wysmuklenie linii talii. Niekiedy zakładany również poprzez facetów dla odpowiedniego ukształtowania sylwetki.
Formy gorsetów, materiały stworzenia zmieniały się w ciągu wieków tak, jak zmieniała się estetyka i lansowany ideał piękności.
XIV wiek -- gorsety w miarę luźne, na dość szerokich ramiączkach, sznurowane na plecach, szyte z dwóch warstw i różnorakich materiałów, np. skórzane, płócienne, lniane, bawełniane, wykładane jedwabiem, usztywniane fiszbinami z kości lub prętów
XVI wiek -- gorsety z pogłębionym dekoltem i wydłużone do talii.
II połowa XVII wieku i XVIII wiek – wydłużenie z przodu, mocniej usztywniane, modelowały sylwetkę, ciasno sznurowane, zmieniały kształt żeber i tym samym wysmuklały sylwetkę. Było to kilkakrotnie przyczyną deformacji płuc w okresie dziecięcym, a to prowadziło do niewydolności oddechowej, chorób w dojrzałym wieku i skrócenia życia. Kluczowym zadaniem gorsetu w XVIII wieku było podniesienie biustu widocznego w głębokim dekolcie i wysmuklenie talii. Od gorsetu odstąpiono w okresie mniej więcej rewolucyjnym, czyli na przełomie XVIII i XIX wieku. Jednakże powrócono do nich już około 1820 roku.
XIX wiek i początek XX. -- najbardziej skomplikowana forma kroju. Gorsety sięgały do połowy bioder, a zatem ponadto spłaszczały brzuch. Usztywniane i sznurowane w ten metodę, że ściskały nieznacznie górne żebra, a ostatnie 3-4 zaginały nawet do środka, zmniejszając tym samy objętość klatki piersiowej i spłycając oddech. W okolicach talii, krępowały narządy wewnętrzne, deformując je i nienaturalnie rozmieszczając w ograniczonej poprzez gorset przestrzeni organizmu. Prowadziło to do wczesnych zgonów, krwotoków wewnętrznych i niewydolności oddechowej. Zwłaszcza szkodliwy wpływ miały dla rozwijających się dopiero organizmów dzieci.
Po pierwszej wojnie światowej fala emancypacji doprowadziła do zniesienia gorsetów i zastąpienia ich biustonoszami, bądź elastycznymi gorsetami gumowanymi.
W dzisiejszych czasach, gorset jest używany jako elegancka cześć bielizny.
Formy gorsetów, materiały stworzenia zmieniały się w ciągu wieków tak, jak zmieniała się estetyka i lansowany ideał piękności.
XIV wiek -- gorsety w miarę luźne, na dość szerokich ramiączkach, sznurowane na plecach, szyte z dwóch warstw i różnorakich materiałów, np. skórzane, płócienne, lniane, bawełniane, wykładane jedwabiem, usztywniane fiszbinami z kości lub prętów
XVI wiek -- gorsety z pogłębionym dekoltem i wydłużone do talii.
II połowa XVII wieku i XVIII wiek – wydłużenie z przodu, mocniej usztywniane, modelowały sylwetkę, ciasno sznurowane, zmieniały kształt żeber i tym samym wysmuklały sylwetkę. Było to kilkakrotnie przyczyną deformacji płuc w okresie dziecięcym, a to prowadziło do niewydolności oddechowej, chorób w dojrzałym wieku i skrócenia życia. Kluczowym zadaniem gorsetu w XVIII wieku było podniesienie biustu widocznego w głębokim dekolcie i wysmuklenie talii. Od gorsetu odstąpiono w okresie mniej więcej rewolucyjnym, czyli na przełomie XVIII i XIX wieku. Jednakże powrócono do nich już około 1820 roku.
XIX wiek i początek XX. -- najbardziej skomplikowana forma kroju. Gorsety sięgały do połowy bioder, a zatem ponadto spłaszczały brzuch. Usztywniane i sznurowane w ten metodę, że ściskały nieznacznie górne żebra, a ostatnie 3-4 zaginały nawet do środka, zmniejszając tym samy objętość klatki piersiowej i spłycając oddech. W okolicach talii, krępowały narządy wewnętrzne, deformując je i nienaturalnie rozmieszczając w ograniczonej poprzez gorset przestrzeni organizmu. Prowadziło to do wczesnych zgonów, krwotoków wewnętrznych i niewydolności oddechowej. Zwłaszcza szkodliwy wpływ miały dla rozwijających się dopiero organizmów dzieci.
Po pierwszej wojnie światowej fala emancypacji doprowadziła do zniesienia gorsetów i zastąpienia ich biustonoszami, bądź elastycznymi gorsetami gumowanymi.
W dzisiejszych czasach, gorset jest używany jako elegancka cześć bielizny.
Krawat i jego historia
Krawat to ozdoba męskiego albo damskiego stroju, będąca wąskim paskiem materiału wiązanym wokół szyi na kołnierzu koszuli. Współczesny krawat wywodzi się od długich, kolorowych chust albo szarf noszonych dawniej na szyi w Chorwacji. Damskie krawaty odznaczają się dwoma końcami o różnych barwach. Najdawniejsze ślady wczesnych form krawata odnaleziono w grobowcu pierwszego cesarza chińskiego Qin Shi Huang. Żołnierze jego Terakotowej Armii posiadają wiązane na szyi chusty.
W chusty stroili się również rzymscy żołnierze. Na wizerunkach armii uwiecznionej w marmurze kolumny Trajana pochodzącej z 113 r. n.e. szyje żołnierzy zdobią zarówno chusty zawiązane na wzór wstążki, jak i przypominające węzeł intuicyjny.
W 1660 roku król Francji Ludwik XIV dokonał przeglądu swych wojsk, między nimi także regimentu najemników chorwackich. Kolorowe jedwabne chusty noszone przez chorwackich oficerów zwróciły uwagę monarchy na tyle, że nadał tej formacji miano Royal Cravattes (stąd cravate). W późniejszym czasie krawat wszedł także na stałe do stroju króla, a pieczę nad królewskimi cravates sprawował tzw. cravatier. Wkrótce moda na noszenie krawatów przeszła też do Anglii a następnie do całej Europy. Do współcześnie krawat uważa się za nieodłączny szczegół stroju eleganckiego mężczyzny.
W Polsce, w drugiej połowie lat 70. XX wieku, handlową nazwą krawata był zwis męski ozdobny,. Wprowadzenie tej nazwy tłumaczone jest w większości względami politycznymi. Faktem jest jednakże, że w owych czasach trwała kampania na rzecz czystości języka polskiego, co polegało na wymyślaniu polskich odpowiedników wyrazów pochodzenia obcego. Ta nazwa w języku potocznym nie przyjęła się, niemniej jednak nieustannie funkcjonuje w dowcipach z epoki.
W chusty stroili się również rzymscy żołnierze. Na wizerunkach armii uwiecznionej w marmurze kolumny Trajana pochodzącej z 113 r. n.e. szyje żołnierzy zdobią zarówno chusty zawiązane na wzór wstążki, jak i przypominające węzeł intuicyjny.
W 1660 roku król Francji Ludwik XIV dokonał przeglądu swych wojsk, między nimi także regimentu najemników chorwackich. Kolorowe jedwabne chusty noszone przez chorwackich oficerów zwróciły uwagę monarchy na tyle, że nadał tej formacji miano Royal Cravattes (stąd cravate). W późniejszym czasie krawat wszedł także na stałe do stroju króla, a pieczę nad królewskimi cravates sprawował tzw. cravatier. Wkrótce moda na noszenie krawatów przeszła też do Anglii a następnie do całej Europy. Do współcześnie krawat uważa się za nieodłączny szczegół stroju eleganckiego mężczyzny.
W Polsce, w drugiej połowie lat 70. XX wieku, handlową nazwą krawata był zwis męski ozdobny,. Wprowadzenie tej nazwy tłumaczone jest w większości względami politycznymi. Faktem jest jednakże, że w owych czasach trwała kampania na rzecz czystości języka polskiego, co polegało na wymyślaniu polskich odpowiedników wyrazów pochodzenia obcego. Ta nazwa w języku potocznym nie przyjęła się, niemniej jednak nieustannie funkcjonuje w dowcipach z epoki.
Koszule nocne
Okrywający cały tułów, luźny, jednoczęściowy ubiór, używany do snu, współcześnie noszony niemal wyłącznie poprzez kobiety.
Osobna koszula do snu zaczęła być używana w średniowieczu, choćby już Rzymianie w okresie cesarstwa sypiali w tunikach innych niż noszone w dzień. Z inwentarzy wynika, że tożsamy zwyczaj istniał także w kraju Karola Wielkiego. Oddzielny ubiór na noc był na starcie dostępny tylko dla zamożnych – w średniowieczu prosty lud sypiał nago, oszczędzając odzież.
Koszula nocna na start nie różniła się krojem od dziennej, mając kształt litery T. W XVI wieku, gdy koszula dzienna zaczęła się w ogromnym stopniu przerabiać, nocna pozostała przy prostym kroju, wyjątkowo w sytuacji koszul męskich.
W XVIII wieku wymyślono tzw. koszule małżeńskie. Dzięki otworom w odpowiednich miejscach umożliwiały one pruderyjnym parom stosunek seksualny bez narażenia się na widok czy dotyk nagiego ciała współmałżonka. Otwór w tego rodzaju koszuli damskiej był otoczony dyskretnym haftem, a wręcz wyszytymi pobożnymi sentencjami. Klapka męskiej koszuli była zapinana na guziki. Do XX wieku w koszulach sypiali również mężczyźni (ilustracja do Opowieści wigilijnej Charlesa Dickensa). Materiałem używanym na koszule nocne było płótno lniane, rzadko konopne. W XIX wieku, wraz z rozpowszechnieniem się bawełny, zaczęto stosować bardziej miękkie i delikatne tkaniny bawełniane.
Na początku XX wieku jako męski strój nocny pojawiła się piżama i w drugiej połowie tego stulecia prawie całkiem zastąpiła koszulę. Cały czas jednakże tworzy się koszule nocne przeznaczone dla mężczyzn.
W latach 70. XX wieku modne były koszule zwane baby doll. Później popularność zaczęły uzyskiwać trykotowe koszule nocne będące luźniejszą i dłuższą odmianą T-shirtu, w większości sytuacji ozdobione dużym, kolorowym nadrukiem.
Współczesne kobiece koszule nocne posiadają rozmaite odmiany, wzory i kolory, choć na całość ich krój jest dość luźny – rozszerzają się od razu od ramion bądź są odcięte nad lub pod biustem. Szyte są głównie z tkanin i dzianin bawełnianych, zdarza się, że też sztucznych. Mogą być też, identycznie jak inna elegancka bielizna, jedwabne.
Osobna koszula do snu zaczęła być używana w średniowieczu, choćby już Rzymianie w okresie cesarstwa sypiali w tunikach innych niż noszone w dzień. Z inwentarzy wynika, że tożsamy zwyczaj istniał także w kraju Karola Wielkiego. Oddzielny ubiór na noc był na starcie dostępny tylko dla zamożnych – w średniowieczu prosty lud sypiał nago, oszczędzając odzież.
Koszula nocna na start nie różniła się krojem od dziennej, mając kształt litery T. W XVI wieku, gdy koszula dzienna zaczęła się w ogromnym stopniu przerabiać, nocna pozostała przy prostym kroju, wyjątkowo w sytuacji koszul męskich.
W XVIII wieku wymyślono tzw. koszule małżeńskie. Dzięki otworom w odpowiednich miejscach umożliwiały one pruderyjnym parom stosunek seksualny bez narażenia się na widok czy dotyk nagiego ciała współmałżonka. Otwór w tego rodzaju koszuli damskiej był otoczony dyskretnym haftem, a wręcz wyszytymi pobożnymi sentencjami. Klapka męskiej koszuli była zapinana na guziki. Do XX wieku w koszulach sypiali również mężczyźni (ilustracja do Opowieści wigilijnej Charlesa Dickensa). Materiałem używanym na koszule nocne było płótno lniane, rzadko konopne. W XIX wieku, wraz z rozpowszechnieniem się bawełny, zaczęto stosować bardziej miękkie i delikatne tkaniny bawełniane.
Na początku XX wieku jako męski strój nocny pojawiła się piżama i w drugiej połowie tego stulecia prawie całkiem zastąpiła koszulę. Cały czas jednakże tworzy się koszule nocne przeznaczone dla mężczyzn.
W latach 70. XX wieku modne były koszule zwane baby doll. Później popularność zaczęły uzyskiwać trykotowe koszule nocne będące luźniejszą i dłuższą odmianą T-shirtu, w większości sytuacji ozdobione dużym, kolorowym nadrukiem.
Współczesne kobiece koszule nocne posiadają rozmaite odmiany, wzory i kolory, choć na całość ich krój jest dość luźny – rozszerzają się od razu od ramion bądź są odcięte nad lub pod biustem. Szyte są głównie z tkanin i dzianin bawełnianych, zdarza się, że też sztucznych. Mogą być też, identycznie jak inna elegancka bielizna, jedwabne.
Fiszbiny jako szczegóły garderoby
Giętkie pręty kreowane z fiszbinów służyły również do usztywniania różnych elementów garderoby: gorsetów, sukni, kołnierzyków w damskich bluzkach i męskich koszulach. Użycie fiszbinów dawało lepsze efekty niż krochmalenie, ale było mniej wygodne. Twarde elementy uwierały i pozostawiały ślady na szyi.
Po rozpowszechnieniu tworzyw sztucznych naturalne fiszbiny straciły na znaczeniu, jednakże słowo fiszbin, a też wykreowany od niego wariant typu żeńskiego fiszbina, pozostaje w użyciu, oznaczając szczegół usztywniający damskiej garderoby. Fiszbiny są na ogół wykonywane z tworzyw sztucznych lub z drutu.
Po rozpowszechnieniu tworzyw sztucznych naturalne fiszbiny straciły na znaczeniu, jednakże słowo fiszbin, a też wykreowany od niego wariant typu żeńskiego fiszbina, pozostaje w użyciu, oznaczając szczegół usztywniający damskiej garderoby. Fiszbiny są na ogół wykonywane z tworzyw sztucznych lub z drutu.
Marynarka
Górna część męskiego garnituru, długa do pasa albo bioder lub samodzielny detal ubioru. Pierwsze marynarki zostały noszone poprzez marynarzy i robotników jako efektywne okrycia. W kolejnych latach marynarka awansowała do rangi stroju eleganckiego mężczyzny, w większości wypadków jako detal garnituru. Pierwsze marynarki noszono ze sztywnym przodem, wysoką talią. Zostały to częstokroć jednorzędówki z wyłogami. Od 1925 roku moda marynarek zmieniła się. Ubierano się w coraz luźniejsze marynarki. W 1929 roku zaczęto watować ramiona, krój w pasie był coraz mniej dopasowany, za to coraz węższy w biodrach. Zaczęła się moda na marynarki sportowe noszone codziennymi a kamizelkę zastępowano swetrem. Zaczęto rozróżniać strój wizytowy, cutaway, smoking, frak albo ciemna marynarka ze spodniami w pasy. Marynarki z czasem trafiły też do garderoby kobiet i przetrwały do dziś.
Czy wiesz czym jest Panier?
Panier, rogówka – rodzaj stelaża noszonego w XVIII wieku w celu zwiększenia szerokości sukni, a składającego się z 3-8 obręczy najczęściej wykonanych z fiszbinu, rzadziej z wikliny, cienkiej stali czy pikowanego włosia; również suknia opierająca się na takim stelażu.
Nazwa panier odnosi się w wielu wypadkach do sukni bardzo szerokiej po bokach, natomiast z przodu i z tyłu spłaszczonej, choćby z biegiem lat kształt stelaża i samej sukni ulegał zmianom. Powstały z przodu płaski klin tkaniny był przeważnie bogato zdobiony, np. haftem, falbanami, koronkami, plisami czy wstążkami.
Francuski termin panier (le panier kosz) pochodzi od koszy wiklinowych przymocowywanych do boków zwierząt jucznych, które stelaż sukni przypominał designem.
Nazwa panier odnosi się w wielu wypadkach do sukni bardzo szerokiej po bokach, natomiast z przodu i z tyłu spłaszczonej, choćby z biegiem lat kształt stelaża i samej sukni ulegał zmianom. Powstały z przodu płaski klin tkaniny był przeważnie bogato zdobiony, np. haftem, falbanami, koronkami, plisami czy wstążkami.
Francuski termin panier (le panier kosz) pochodzi od koszy wiklinowych przymocowywanych do boków zwierząt jucznych, które stelaż sukni przypominał designem.
Suknie ślubne w innych kulturach
Wiele chińskich sukien ślubnych jest zaprojektowanych w kolorze czerwonym, który według tradycji jest kolorem powodzenia. We współczesnych chińskich ślubach, zwłaszcza w krajach zachodnich, panny młode bardzo często wybierają białe suknie lub podczas trwania ceremonii zmieniają strój z białego w czerwony albo złoty.
W północnej części Indii tradycyjnym kolorem sukien ślubnych jest kolor czerwony, symbolizujący pomyślność. Używany jest też symbolizujący płodność kolor zielony. Aktualnie wiele kobiet wybiera też inne kolory. W południowej części Indii tradycyjnym strojem weselnym kobiet jest biała lub kremowa sari.
W północnej części Indii tradycyjnym kolorem sukien ślubnych jest kolor czerwony, symbolizujący pomyślność. Używany jest też symbolizujący płodność kolor zielony. Aktualnie wiele kobiet wybiera też inne kolory. W południowej części Indii tradycyjnym strojem weselnym kobiet jest biała lub kremowa sari.
Suknia ślubna
Suknia ślubna – ubiór zakładany przez pannę młodą podczas ceremonii ślubnej. Kolor, styl i rola sukni w całej ceremonii uzależniony jest od religii i obyczajów kulturowych w jakich zawierany jest ślub. Już od średniowiecza śluby zostały więcej niż związkiem dwojga ludzi. Łączyły one dwie rodziny, dwa przedsięwzięcia a dosłownie dwa kraje. Śluby te były zawierane w celach politycznych i gospodarczych co powodowało, że panny młode ubierane były w taki sposób, by jak najlepiej reprezentować osobiste rodziny podczas ceremonii ślubnej. Suknie w wyższych warstwach społecznych były bogate w kolory i zrealizowane z drogich tkanin, welwetu, futer czy jedwabiu.
Poprzez lata suknie ślubne wykonywane były tak, żeby odzwierciedlały status społeczny panny młodej - modnie, z najlepszych materiałów dostępnych jej i jej rodzinie , a oprócz tego z użyciem materiału w takiej ilości, ażeby odzwierciedlała zasobność. Najbiedniejsze panny młode nosiły podczas ślubu indywidualne najlepsze stroje kościelne.
Dziś tradycyjnym kolorem sukien ślubnych w kulturze zachodniej jest biel , a ponadto warianty koloru kremowego, przykładowo. ecru. Jedną z pierwszych kobiet, która użyła białej sukni ślubnej była Maria I Stuart, poślubiająca Franciszka II Walezjusza. Ta zmiana koloru sukni była potraktowana jako nie dobra wróżba, jako że kolor biały był w tamtym okresie oficjalnym francuskim kolorem żałobnym. Biel sukien ślubnych stała się popularna po zawartym w roku 1840 małżeństwie Wiktorii Hanowerskiej z księciem Albertem. Oficjalna fotografia ślubna tej pary została szeroko opublikowana i zainspirowała wiele panien młodych do podobnego wyboru koloru. Przed okresem wiktoriańskim suknie ślubne miały dowolny kolor z wyjątkiem czerni (symbolizującej żałobę) i czerwieni (łączonej z prostytucją). Biały strój stał się z czasami symbolem szczęścia, czystości serca i niewinności dzieciństwa. Z w pewnych sytuacjach przypisano również bieli symbolizowanie dziewictwa.
Poprzez lata suknie ślubne wykonywane były tak, żeby odzwierciedlały status społeczny panny młodej - modnie, z najlepszych materiałów dostępnych jej i jej rodzinie , a oprócz tego z użyciem materiału w takiej ilości, ażeby odzwierciedlała zasobność. Najbiedniejsze panny młode nosiły podczas ślubu indywidualne najlepsze stroje kościelne.
Dziś tradycyjnym kolorem sukien ślubnych w kulturze zachodniej jest biel , a ponadto warianty koloru kremowego, przykładowo. ecru. Jedną z pierwszych kobiet, która użyła białej sukni ślubnej była Maria I Stuart, poślubiająca Franciszka II Walezjusza. Ta zmiana koloru sukni była potraktowana jako nie dobra wróżba, jako że kolor biały był w tamtym okresie oficjalnym francuskim kolorem żałobnym. Biel sukien ślubnych stała się popularna po zawartym w roku 1840 małżeństwie Wiktorii Hanowerskiej z księciem Albertem. Oficjalna fotografia ślubna tej pary została szeroko opublikowana i zainspirowała wiele panien młodych do podobnego wyboru koloru. Przed okresem wiktoriańskim suknie ślubne miały dowolny kolor z wyjątkiem czerni (symbolizującej żałobę) i czerwieni (łączonej z prostytucją). Biały strój stał się z czasami symbolem szczęścia, czystości serca i niewinności dzieciństwa. Z w pewnych sytuacjach przypisano również bieli symbolizowanie dziewictwa.
Subskrybuj:
Posty (Atom)